Rabbids go Home

Bestaat er een betere job dan spelletjes recenseren voor een gamesite? Misschien wel, maar het zullen er alleszins niet veel zijn. Helaas brengt dit niet veel brood op de plank en daarom zijn de meeste reviewers van Eurogamer mensen met een gewone dagtaak waarin ze noeste arbeid verrichten om met hun zuurverdiende centjes te voorzien in hun levensonderhoud. Daarnaast zijn er in de Eurogamerfamilie ook enkele parasitaire leeglopers die uitblinken in luiheid en braspartijen met bier en pizza's. In de volksmond pleegt men deze soort ook wel eens studenten te noemen.

Ondergetekende vult zijn weekdagen met het testen van software. In deze functie kom je allerlei nietszeggende betekenissen tegen, maar zo nu en dan is er wel een term die ook toepasselijk is voor reviews. Verificatie en validatie zijn daar twee mooie voorbeelden van. In de wereld van software testing worden deze twee termen gebruikt om aan te geven hoe je iets gaat testen. Bij verificatie neem je een document waarin alle eisen staan waaraan een softwareprogramma moet voldoen.

Vervolgens ga je verifiëren of de papieren eisen overeenkomen met hetgeen je op het scherm aantreft. Bij validatie daarentegen ga je op je gevoel af om te zeggen of een applicatie al dan niet aan de eisen voldoet. Bij sommige games kan dit soms totaal verschillende resultaten opleveren. Bij een verificatie van Rabbids go Home zijn er een aantal grote zaken waar je op kan vitten, maar bij een validatie geniet je gewoon van de mafheid van deze neurotische konijnen.

Na drie opeenvolgende partygames waarin de konijnen figureerden in allerlei minigames met Rayman heeft Ubisoft een (voorlopig) einde gemaakt aan deze reeks. De ledemaatloze Rayman mag dan wel de officieuze mascotte van Ubisoft zijn, hij kan bijlange na niet tippen aan de populariteit van de anarchistische konijnen die de wereld trachten te veroveren. Rayman is nu bedankt voor bewezen diensten en hij wordt vervangen door twee konijnen die samen de hoofdrol vertolken met een winkelwagentje. Een hoogst ongebruikelijk trio als hoofdrolspelers in een spel en dit illustreert nogmaals de gekheid van dit spel. Ubisoft profileert Rabbids go Home dan ook niet zozeer als een klassieke platformer, maar wel als een comedic adventure. Humor voert met andere woorden de boventoon in deze game met het verzameld idiotie van het konijnenbestand in deze game als katalysator.

De Fransen hebben deze keuze bewust gemaakt en dat valt niet te rijmen met bepaalde andere aspecten in gameplay. Zo is er nauwelijks een plot aanwezig in deze game, om niet te zeggen geen. Het uitgangspunt in het spel is dat de konijnen in meer dan veertig missies zoveel mogelijk rommel moeten verzamelen om een toren naar de maan te bouwen. Het enige wat je dan ook doet, in zowel de allereerste als de allerlaatste missie, is het verzamelen van zoveel mogelijk rommel. In elke missie kan je tot driehonderd meter rommel bijeen schrapen om deze rommeltoren verder uit te bouwen. Dit betekent meer dan tien uur exclusief rommel in je winkelwagentje proppen en als je dan het papieren eisenpakket loslaat op deze game om een verificatie uit te voeren, word je geconfronteerd met enkele harde feiten.

Het totale gebrek aan enige vorm van een plot doet veel afbreuk aan de leefwereld die je in het spel tegenkomt. Je voelt je totaal niet bij dit spel betrokken en je hebt geen gevoel van vooruitgang. Als je zaken zoals epiek en immersie verwacht, ben je hier aan het totaal verkeerde adres. Het helpt ook niet dat tien uur dezelfde dingen doen, soms als een sleur kan ervaren worden en bovendien is het spel niet erg moeilijk. Bij een verificatie zou Rabbids go Home dus een negatief advies meekrijgen met het dringende verzoek om nogmaals aan de tekentafel te zitten om dit concept grondig te herbekijken.