Dark Void (hands-on)

We schrijven 1938, de vooravond van de tweede Grote Oorlog… En toch is er geen nazi in zicht! Terwijl de hel uitbrak in heel Europa, besloten het hoofdpersonage en zijn vrouwelijke compagnon om even met het vliegtuig boven de Bermudadriehoek te gaan zweven. In het echte leven geen probleem, maar als je zoiets doet in een werk van fictie, dan weet je toch dat er iets gaat foutlopen? Het valt te vergelijken met de release van een Rockstar game, je verwacht gewoon dat de media moord en brand gaat roepen. Anders zou je de wereld niet meer vertrouwen…

Dark Void wordt uitgegeven door Capcom en is momenteel in productie bij Airtight Games. Laat die naam geen belletje rinkelen? Wat dacht je van de game Crimson Skies? Juist ja, die dogfight game voor de originele Xbox waar flight sim samengesmolten werd met arcade shooter elementen. Hoewel hun nieuwste telg een third person shooter pur sang is, steken de invloeden hier en daar toch de kop op. Daarover later meer.

Jij bent William Augustus Grey, stoere Amerikaanse piloot en onwaarschijnlijke held in spe. Natuurlijke is er ook een jonge deerne die hem vergezeld, soms een romance, soms een ruzie, dus altijd de perfecte ‘love interest’. Na een ongelukje boven de eerder genoemde Bermudadriehoek, komen ze terecht in een parallel universum. We hebben dus al stereotype held A, vrouwelijke ondersteuningspersoon B en potentieel bedreigende omgeving C. Een verhaal gedaan volgens het boekje, me dunkt.

Schietvoer van dienst in de Void zijn de ‘Watchers’; denk aan grote, slijmerige naaktslakken en dikke, glibberige salamanders annex kikkers. Vergelijkbaar met wat je vindt in de moderne Franse keuken. Op zich geen grote uitdaging, ware het niet dat ze in gemechaniseerde exoskeletten ronddartelen. Hun dagelijkse activiteiten bestaan vooral uit het menselijke ras te onderwerpen en plasma wapens te construeren. De meer naïeve bevolking aanschouwt hen als goden, terwijl de anarchistische groep een heuse guerrillastrijd aangaat. Een beetje zoals de hedendaagse consumptiemaatschappij, weet je wel…

Meer over het verhaal valt er nog niet te zeggen, clichématige elementen achterwege gelaten, is er toch wel materiaal genoeg voor een vermakelijk plot. Niveau popcornfilm, wel te verstaan. Voorlopig heeft de game nog te kampen met enkele onvolledigheden, vooral wat betreft de geringe introductie van nieuwe personages. Nu, de previewcode die we onder handen kregen was nog maar 75 % van de afgewerkte game. Laten we hopen dat extra verhaaluitdieping bij die laatste 25 % hoort.

Wat de gameplay betreft… Bij een eerste blik op Dark Void trek je de lijn gemakkelijk door naar Uncharted. Bij een tweede blik nog steeds, trouwens. In het begin is het je alledaagse run, cover & gun game. Je kunt ten allen tijde twee wapens en enkele granaten meesleuren. Over het wapentuig wil ik trouwens nog een woordje kwijt. In totaal zijn er zes schietijzers. Dat is niet veel, dat is echt niet veel. Ik wil nu niet beweren dat elke game nood heeft aan een wapenkluis type Modern Warfare 2, maar toch. Gelukkig is hetgeen je voorgeschoteld krijgt wel dik in orde, met namen zoals de ‘Magnetar’ of de ‘Disintigrator’ weet je wel wat te verwachten. Alleen bizar dat je wel een wapen hebt om vijanden volledig te desintegreren, maar nog niet eens een simpele shotgun. Als bijkomende troost kun je wel elk wapen tot drie maal toe van een upgrade voorzien.

Net zoals praktisch elke andere game die het label ‘shooter’ opgeplakt krijgt, draait het in Dark Void vooral om het schieten. Schieten op alles wat beweegt. De kunst zit hem natuurlijk om dat ene ‘iets’ te hebben dat je van de rest onderscheid, een USP. Bij Dark Void heten deze unique selling propositions ‘vertical cover’ en ‘jetpack’.

Vertical cover, simpel gezegd: een cover-systeem à la Gears of War / Uncharted, maar dan in de hoogte gewerkt. Een prachtig voorbeeld van dit systeem was de missie waarbij je het schip, de U.S.S. Cyclops, moest beklimmen. Leuke twist was dat de zeereus in de lengte ergens middenin een gebergte hing. Hoog en droog, maar ver van zijn geluk. Alle objecten die loodrecht staan op het schip, kun je gebruiken als cover en zo, springend van object naar object, je weg naar boven of beneden knallen. Feit is dat het uiteindelijk niet echt een vernieuwend gameplay element is, maar veeleer een gimmick. Vooral wanneer William zijn grijpgrage handjes rond een jetpack krijgt, ben je zelden tot nooit meer verplicht om vertical cover te gebruiken.

Dat is dan ook waar de echte innovatie ligt, de jetpack. De eerste maal dat je dit krijgt –cadeautje van ene prof. Tesla- zijn je opties beperkt tot enkele zielige zweefbewegingen. Gelukkig wordt het ding al vlug omgebouwd tot een heuse F-16 motor. Later krijg je dan nog een helmpje met een verticale kijkspleet en kun je als een echte Jango Fett door het luchtruim klieven. Voor de besturing hebben de ontwikkelaars trouwens goed gebruik gemaakt van hun ‘Crimson Skies’-ervaring en de dogfights zijn dan ook grotendeels geslaagd. Net zoals in die game zal het wel even duren vooraleer je meer lucht dan grond hapt. Oefening baart kunst, zeker?

Eenmaal je het jetpack hebt, is het trouwens ten allen tijde te activeren, een perfect voorbeeld van vrijheid is blijheid. Als veiligheidsmaatregel moet je heel vlug na elkaar de actieknop indrukken om de vliegmodus in te schakelen. Geen overbodige luxe blijkt zo, drie vierde van alle doodsoorzaken lagen in verband met het proberen vliegen in een veel te beperkte ruimte. Vraag maar na bij de andere reporters aanwezig op de sessie. Onthoud dit: de muur is je ergste vijand.

Tot slot moet je Dark Void één ding zeker nageven: de omgevingen mogen er zijn. Ze zijn groot, hebben –voorlopig nog- beperkte laadtijden en zijn zo geconstrueerd dat het vliegen en lopen op een constant tempo kan worden afgewisseld. Grootste domper wat betreft de game moet toch wel de afwezigheid van een multiplayer zijn. Het is nog niet 100 % zeker, maar men wist ons te vertellen dat de kans op online/offline slachtpartijen zo goed als nihil is. Hopelijk krijgen ze vóór januari nog bedenkingen over die beslissing…

Een triple A titel zit er waarschijnlijk niet in. Niettemin kan dit nog een verdomd smakelijk tussendoortje worden. Nu nog hopen dat ze een multiplayer toch eens in overweging nemen, want persoonlijk denk ik niet dat de campaign alleen genoeg zal zijn. Dark Void heeft duidelijk potentieel, maar kan niet een solide wereld à la Bioshock oproepen om zo met enkel een single player een gigantische hit te scoren. Toch wel benieuwd naar het 100 % volledige build…