Dark Fall: Lost Souls

De teloorgang van een genre. Het is algemeen bekend dat het adventure genre al lang niet meer is wat het geweest was. Sommigen zeggen dat de schuld lag bij de massale opkomst van action en FPS games. Anderen beweren dat het dag was dat LucasArts niet meer naar Tim Schafer wou luisteren. Hoe het ook zij, avonturenspellen zijn een niche geworden. De laatste jaren zijn er alweer pogingen geweest om een groter publiek aan te spreken, de middelen om dit te bereiken waren legio. Remakes maken om van nostalgie te profiteren, overstappen naar episodische content of simpelweg een complete ommezwaai wat betreft interactie introduceren. Ondanks dit alles, blijkt het genre nog steeds rond te dolen in de lagere subculturen. Als recentste en meest radicale poging zagen we echter Heavy Rain, die dankzij redacteur Michaël een tien wist weg te kapen. Een teken van beterschap?

Het is natuurlijk leuk dat verhaal en speurwerk opnieuw op de voorgrond treden in het game gebeuren, maar sommigen willen gewoon die old school sfeer terug. Je weet wel, een avontuur dat je op de PC speelt, met enkel een muis en een goed inlevingsvermogen. Gelukkig wordt er ook aan die specifieke groep gedacht. Zij krijgen namelijk Lost Souls, het derde en laatste deel uit de Dark Fall reeks. Een kleine beetje research laat blijken dat de schrijver een man is genaamd Jonathan Boakes, iemand die eerder al verantwoordelijk was voor The Lost Crown. Hoe het ook zij, tijd om terug te keren naar Dowerton en de Bonfire Night!

Van verhaal tot gameplay, Dark Fall: Lost Souls is een avonturenspel in de meest klassieke zin van het woord. Jij bent een inspecteur, nee, schrappen, jij was een inspecteur, totdat die ‘ene’ zaak je leven veranderde. Je weet wel, die zaak waar je een fout maakte en je ontslag kreeg, die zaak die maar blijft knagen aan je geweten. De zaak in kwestie draait deze keer rond de ontvoering van een meisje genaamd Amy. Kleine meisjes, geen griezelverhaal is perfect zonder. In een poging om toch nog de dader te vinden, ga je op queeste in een door God vergeten oord: een treinstation en een hotel dat al sinds WO II volledig verlaten is. Het plot mag dan niet het hoogtepunt van originaliteit zijn, de uitvoering blijft geslaagd. Ook de subtiele twists, zoals de sms’jes van de mysterieuze Echo, zorgen ervoor dat het laatste bezoek aan Dark Fall narratief gezien een wenselijke blijft. Metaforisch gezien dan.

Qua gameplay krijg je wat je verwacht van een avonturenspel dat trouw blijft aan zijn roots: point & click. Het spel begint zelfs met de klassieker der klassiekers: puzzel het versnipperde krantenartikel ineen. Het verdere verloop draait dan ook traditiegetrouw rond het verzamelen van objecten op één plaats, om ze dan ergens weer van de hand te doen. Met de nodige puzzels tussenin natuurlijk. Er zitten enkele smeerlapjes tussen, maar al bij al blijft het puzzelwerk eenvoudig genoeg. Om de zaken wat spannender te maken, is er met momenten een tijdslimiet aanwezig. Een eerder zinloze toevoeging, aangezien je bij het falen onmiddellijk weer bij de puzzel spawnt. Voor de rest heb je geen wapentuig in je bezit, wat ook wat meer zegt over de protagonist. Een ex-inspecteur die geen blaffer op zak heeft, maar wel een doosje pillen en een fles Gin? Geweldig. Gelukkig blijkt onze druggebruikende alcoholieker een ware MacGyver te zijn, die geen moeite heeft om een roestige schaar tot verdedigingsmiddel om te dopen.

Voor ik het vergeet, je speelt de game volledig in de eerste persoon, een logische keuze als je de angst echt persoonlijk wil maken. Probleem is alleen dat een eerste persoonsperspectief – vooral bij adventure games – je aanspoort om jezelf in de protagonist te plaatsen. Iets wat met de geringe personaliteit van de ex-inspecteur niet zozeer lukte.

De old school mentaliteit nestelt zich ook in het uiterlijk van de game: voorgerenderde omgevingen. Het voordeel hiervan is een verhoogde graad van detail, het nadeel is natuurlijk dat de grimmige wereld zo statisch is als een file rond de ring van Brussel. Het is dan ook met reden dat we deze techniek de dag van vandaag zelden nog tegenkomen. De animatie in Lost Souls blijft beperkt tot enkele semitransparante spookfiguren die doorheen muren zweven. Toch is het visueel gezien geen echte misstap: de obscure, grittige details die Dowerton dankzij de grafische techniek weergeeft, blijven hun charme behouden. Op de uiteindelijke atmosfeer is dan ook hoegenaamd niets aan te merken, zij het dat we dit vooral mogen danken aan het geluid.

Dit is waarschijnlijk het sterkste punt van de game: muziek en geluid. Hartkloppingen, kindergelach, krakende vloeren en die ondefinieerbare geluiden die uit het diepste der schaduwen rijzen. Het griezelaspect is dan ook niet zozeer aanwezig in wat je ziet, maar juist in wat je niet ziet. Persoonlijk lijkt me dit nog steeds één van de beste – zij het ietwat smerige – manieren van spanning opbouwen. Genoeg om te zorgen dat je nooit echt op je gemak bent, niet voldoende om je een natte onderbroek te bezorgen. Het enige nadeel dat ik op auditief niveau kan aanhalen, zijn de voice-overs. De kwaliteit van de stemmen kan er nog mee door, maar dat sommige zinnen soms schaamteloos herhaald worden in eenzelfde dialoog, is er te veel aan.

Op zich lijkt Lost Souls, ondanks zijn minimalisme, een degelijke game. Het is alleen spijtig dat hier en daar nog steeds enkele punten van frustratie de kop opsteken. Een eerste punt is de herhaling van acties. Beeld je in: een raam wordt geblokkeerd door een golfplaat, om binnen te geraken in die specifieke kamer, moet je de golfplaat opzij slepen. Telkens opnieuw. Ook zal het point & click soms vervangen worden door point & drag, wat de handelingen niet altijd even nauwkeurig registreert. Ten slotte voelt het geheel gewoon traag aan, de klassieke aanpak zorgt er voor dat je niet loopt naar verschillende locaties, maar eerder verspringt tussen verschillende scènes. Het klinkt misschien verwaarloosbaar, maar vele kleintjes maken samen een geheel dat toch wel wat van zijn gebruiksvriendelijkheid verliest.