Resident Evil 7: Biohazard review - Nostalgische innovatie
Nostalgische innovatie.
Tot twee keer toe is het Capcom gelukt om het survival horror-genre via de Resident Evil-reeks naar een hoger niveau te tillen. De ontwikkelaar perfectioneerde de formule en legde het fundament voor alle concurrenten. Games als Amnesia: The Dark Descent en Outlast deden Capcom echter opnieuw over de koers van de reeks nadenken, en Resident Evil 7 neemt de huiveringwekkende gameplay van zijn voorgangers mee naar het claustrofobische eerstepersoonsperspectief. Met die samensmelting van oud en nieuw zet Capcom opnieuw in op innovatie. Het is een gedurfde gok die heel geslaagd uitpakt.
Je speelt met Ethan Winters, die na een bericht van zijn doodgewaande echtgenote op het landgoed van de familie Baker belandt. Voor je het weet jagen maniakken je op en baan je je een weg door gore kelders met een gitzwarte schimmel en verwrongen monsters. Het complex doet denken aan het Spencer-landhuis, maar dan slechter onderhouden en aangevreten door de moerassige omgeving. De setting speelt duidelijk leentjebuur bij klassieke horrorfilms als The Texas Chainsaw Massacre en The Exorcist, maar ook modernere titels als Saw en REC. Kamers zijn doorleefd, slecht verlicht en soms 'versierd' met kadavers en blubber. En dat mag je allemaal van zeer dichtbij bekijken.
Het nieuwe eerstepersoonsperspectief is namelijk essentieel voor de beklemmende sfeer en houdt je van begin tot eind op het puntje van je stoel. De game forceert je om voortdurend om je heen te kijken. Het geluid heeft daar ook aandeel in: je weet dat je opgejaagd wordt, maar het is niet altijd duidelijk of de krakende vloer door jou komt, of omdat 'zij' vlak achter je staan. Er zijn enkele jump scares die je tijdelijk ontladen, maar de angst komt hoofdzakelijk van een dreiging die je maar niet kunt afschudden.
Je machteloosheid bereikt het toppunt tijdens de baasgevechten, waarin je door stress en een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie wordt overrompeld. Toch ligt de oplossing binnen handbereik en zijn er vaak elementen die je creatief naar je hand kunt zetten. Je moet elk gevecht methodisch en kalm aanpakken. Je stress uiteindelijk onder controle krijgen laat de overwinning des te zoeter smaken.
In de latere uren verandert de toon lichtelijk. Ethan raakt beter bewapend en begint ook verbaal van zich af te bijten. Dat betekent niet dat de game naar een power fantasy omslaat, want één misstap laat je alsnog een vroege dood sterven. Het is meer alsof je de rollen omdraait en wraak mag nemen op de monsters die je uren hebben geteisterd. Een euforisch gevoel en een ware beloning voor je lijdensweg.
De game zet een intiem verhaal neer, dat weliswaar de grote verhaallijn van Resident Evil respecteert, maar niet gebukt gaat onder verwarrende plotelementen. Ditmaal dus geen klonen van dubbelspionnen. Dat geldt ook voor de verschillende plotwendingen, die duidelijk tot uiting worden gebracht. Eens de credits over het beeld rollen heb je een afgerond en consistent verhaal achter de rug, waar je met plezier op terugkijkt.
Even zo effectief voor de sfeer als het verhaal is het inventory management-systeem. Aangezien je een gelimiteerde inventory hebt, moet je je op het ergste voorbereiden, terwijl je tegelijkertijd ruimte wilt overhouden voor het geval dat je een onmisbaar item tegenkomt. Het landgoed van de Bakers is doorspekt met kogels en first aid kits, dus zolang je zuinig speelt, hoef je je geen zorgen te maken dat je zonder munitie komt te zitten. Maar dat betekent niet dat je gezapig kunt spelen. Als je aandacht even verslapt, strompel je voor je het weet bebloed terug naar een safe room om je te herpakken. Als je het al overleeft. Die strenge aanpak zorgt ervoor dat je steeds alert en lichtelijk gestresseerd bent, en draagt nog verder bij aan de verstikkende sfeer van de game.
Een breuk met de games van weleer is dat er geen grote nadruk op puzzels ligt, met uitzondering van één segment waarin je opgesloten bent. De oplossingen liggen bovendien steeds voor de hand en zijn eerder korte afleidingen dan echte hersenkrakers. Een klok moet afgesteld worden op 'dezelfde tijd als alle andere' en de shotgun krijg je alleen mee als je een andere ervoor in de plek legt. De puzzels hebben weliswaar dezelfde mechanische insteek, maar missen het creatieve hart van die uit het PlayStation-tijdperk.
De mindere nadruk op puzzels staat het succes van de game echter niet in de weg. Resident Evil 7 brengt de gameplay en beklemmende setting van de eerste games uit de reeks weer terug. Ethans pad door de game gaat vloeiend over van reddeloos naar vastberaden en smelt samen met het gebalanceerde tempo van de game. De familie Baker en de andere gore wezens liggen altijd op de loer, waardoor je je nergens veilig voelt. Het nieuwe eerstepersoonsperspectief stuwt dat gevoel van onbehagen nog meer de hoogte in, waardoor je een ware survival horror-ervaring krijgt die het erfgoed van de serie waard is. Welcome to the family, son.
Resident Evil 7 komt op 24 januari uit op de pc, PlayStation 4 en Xbox One. Hier lees je ook de Resident Evil 7 - PlayStation VR review.