Might & Magic: Clash of Heroes (hands-on)

Eind vorig jaar was ik, zoals menig gamer mij is voorgegaan, in een driestrijd verwikkeld van "Sophie's Choice"-proporties. Na jaren van PC-gaming exclusiviteit had ik immers besloten mij op het gladde console-ijs te wagen en dan kom je onvermijdelijk voor een hartverscheurende keuze te staan. Dat ik uiteindelijk voor de PlayStation 3 gekozen heb, ligt niet zozeer aan kleppers zoals God Of War en Uncharted maar grotendeels aan een tactische RPG, Valkyria Chronicles. De game op zich was subliem maar ook het genre was voor mij een echte openbaring.

Achteraf moest ik dan ook treurend vaststellen dat de opvolger enkel voor de PSP verscheen en dat er naast die reeks bitter weinig te smaken viel qua tactisch RPG-genot. Maar gelukkig droogt Ubisoft mijn tranen. Zij doen immers het tegenovergestelde van Sega en brengen een geprezen tactische RPG van de Nintendo DS naar de PS3 en X360. Might And Magic: Clash Of Heroes is de naam en wij zochten uit of je terecht enthousiast mag worden.

Lezers die de game al op de DS wisten te smaken zullen nu al volmondig ja knikken. Clash Of Heroes is immers erg goed onthaald geweest op de handheld en dat Ubisoft een gooi doet naar PSN/XBLA-succes is dan ook niet erg verrassend te noemen. Toch zouden we dit spel oneer aandoen als we het meteen bestempelen als een goedkope port. Ubisoft is niet over één nacht ijs gegaan en injecteerde Clash Of Heroes met de elementen die we naderhand mogen verwachten van titels voor consoles, zijnde multiplayer-mogelijkheden en sterk verbeterde graphics. De hoofdbrok van het spel blijft echter hetzelfde en dat is tactische, diepgaande veldslagen uitvechten.

Hoe gaat dit dan in zijn werk? Wel, je krijgt een speelbord voorgeschoteld die je misschien nog het best kan vergelijken met een schaak- of dambord. Je troepen starten onderaan en de vijand begint aan de andere zijde. De bedoeling is dan om met je eigen units de zijde die achter de vijandelijke linies ligt te bereiken en zodoende schade aan te richten aan hun held. Vanzelfsprekend heb je zelf ook een heldhaftig personage, en wanneer vijandelijke eenheden de tegenovergestelde zijde bereiken, deel je ook in de klappen. Wie het eerst zonder levenspunten valt, is verslagen.

Klinkt simpel denk je misschien, maar dat is het allerminst. Je krijgt immers maar drie turns waarin je jouw units van plaats kan veranderen voor de vijand weer aan zet is, en die drie turns zal je hard nodig hebben. Zo moet je allereerst drie eenheden van dezelfde kleur en van hetzelfde type achter elkaar zetten voor ze nog maar daadwerkelijk tot de aanval overgaan. Staat er ééntje apart dan zal die niets anders doen dan met de duimen draaien en met veel plezier platgewalst worden door vijandelijke troepen. Zet je dan weer drie dezelfde troepen naast elkaar dan vormen ze een muur. Een muur kan heel wat vijandige pijlen en speren tegenhouden, maar dan offer je natuurlijk wel drie eenheden op die anders ook de vijand hadden kunnen bestoken.

Je zult dus keuzes moeten maken en goed moeten afwegen waaraan je je drie zetten spendeert. Naast muren en aanvallen heb je immers heel wat andere combinaties om je vijanden het vuur aan de schenen te leggen. De tactische mogelijkheden zijn legio maar gelukkig wordt alles stap voor stap aan de speler geïntroduceerd en brengen de uitstekende tutorials soelaas voor nieuwelingen. Dankzij de tutorials blijft het spel ook zeer toegankelijk en verwelkom je al wat nieuw is met open armen in plaats van te zuchten en te beven bij de aanblik van meer ingewikkelde wirwar (zoals bij sommige games wel eens het geval kan zijn).

Dat het spel zich afspeelt in het Might & Magic-universum had ook een dankbaar onderwerp kunnen zijn voor de intro. De wortels van de reeks gaan immers terug tot het prille begin van videogame-tijden en veel oudgedienden zullen zich vast nog de steengoede RPG's en turn-based strategy games van weleer herinneren. In Clash Of Heroes mag je wederom de wereld van Ashan met een bezoekje vereren om met elk van de vijf rassen, zijnde Elves, Humans, Wizards, Necromancers en Demons, een verhaal gedreven campagne te doorworstelen.

of

Caption

Attribution

En verhaal gedreven hoef je voor eenmaal niet te beschouwen als goedkope marketingpraat, want het spel schiet meteen erg goed uit de startblokken. Het begint allemaal bij een geheime vergadering waar een bont allegaartje helden uit bovengenoemde facties enkele... euh... belangrijke heldenzaken komen bespreken. Alleen de demonen kregen geen uitnodiging in de bus gedropt.

Blijkbaar is het overigens ook breng-je-kind-mee-naar-je-werk-dag want elk van deze onverschrokken avonturiers heeft zijn of haar zoon of dochter opgetrommeld. Alles lijkt goed te gaan maar algauw komen de Demons, die het waarschijnlijk niet kunnen verkroppen dat ze niet geïnviteerd werden, roet in het eten gooien. Niet alleen roet maar ook as want naderhand blijft er van de bijeenkomst, inclusief de papa's en de mama's, niet veel meer over buiten wat smeulende resten. Gelukkig hebben de jonge snaken zich in leven weten te houden en er zit voor hun niets anders op dan de touwtjes van hun rijk in handen te nemen. Je kruipt dus in de verschillende campagnes telkens in de huid van één van de overlevende kinderen, die ook meteen dienst doen als hero, en moet achterhalen welke snode plannen de Demons aan het beraden zijn. Of zijn het de demons niet?

Aangezien alle campagnes grotendeels vanaf hetzelfde punt starten betekent dit ook dat ze nauw met elkaar verbonden zijn en dat het verhaal erg strak en netjes uit de doeken wordt gedaan. Het staat overigens ook bol van de plotwendingen en Capybara Games, de ontwikkelaar van dienst, slaagt er voorlopig erg goed in om van het verhaal een belangrijke drijfveer te maken in de singleplayer.