Rayman 3D
Overleeft port Rayman 2 de tand des tijds?
Ubisoft heeft er de voorbije jaren alles aan gedaan om Rayman, zeg maar hun persoonlijke mascotte uit de jaren negentig, weg te moffelen in een donker hoekje. Het gele mannetje zonder armen of benen moest zijn eigen spellenreeks afstaan aan witte, schreeuwende konijnen die niets liever doen dan je bestoken met minigames. Een triestig lot voor een personage dat vroeger opdraafde in best wel kwalitatief hoogstaande spellen.
Gelukkig lijkt er een nieuwe wind te waaien door Ubisoft en beloofde ze ons een tijdje terug dat Rayman zijn terugkeer zal maken in een ronduit prachtige 2D-sidescroller voor PSN en XBLA. Een terugkeer naar de roots dus, want Rayman begon zijn carrière in 1995 ook al in de tweede dimensie. Maar liefst vier jaar later kwam Ubisoft op de proppen met het een opvolger, genaamd The Great Escape. Het grootste verschil met het origineel? Weg met de sidescroller opbouw, welkom aan 3D-platformactie zoals we die leren kennen hadden in Super Mario 64, Croc, Gex en Banjo-Kazooie.
Het spel was een groot succes en kreeg te maken met over de gehele lijn lovende kritieken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Rayman 2 uiteindelijk op maar liefst acht verschillende platformen verschenen is, waaronder zelfs de ondertussen lang vervlogen - maar niet vergeten - Dreamcast. Nu brengt men het spel naar een negende platform, zijnde de gloednieuwe 3DS, om daardoor mogelijk een compleet nieuwe generatie gamers te verleiden.
"In Rayman 3D krijg je aardig wat levels op je bord waarin platforming in alle vormen en maten de hoofdrol vertolkt..."
Op zich is de keuze om Rayman 2 te poorten naar Nintendo haar nieuwe wonderkind niet eens zo'n slechte zet. De line-up aan spellen die nu beschikbaar is is niet bepaald de sterkste ooit, en misschien nog belangrijker: er ontbreekt op dit moment een (liefst zelfs rond Mario draaiende) platformgame. De lancering van de GBA ging samen met Super Mario Advance, en de DS had vanaf dag één een heruitgave van Super Mario 64 in de winkelrekken liggen. De 3DS? Helemaal niets van dat soort! Maar goed, laten we stoppen met het te hebben over strategieën en marketing technieken, en overgaan naar de eigenlijke bespreking van de negende editie van Rayman 2, nu bekend als Rayman 3D.
Zoals te verwachten valt ga jij op pad met Rayman, een vrolijk mannetje dat op zijn avontuur een handvol kleurrijke personages ontmoet. Hij moet de wereld redden van een invasie van mechanische piraten, en om dat te doen moet jij hem helpen om Lums te verzamelen. Dit zijn magische bolletjes die doorheen de vele levels te vinden zijn en uiteindelijk Polokus zullen ontwaken, een goddelijk wezen dat de wereld geschapen heeft.
Het hele plot heeft niet zo heel veel om handen, en dat is ook helemaal niet nodig. Toch ontmoet je in Rayman 2 heel wat personages die je - al dan niet tijdens de eigenlijke gameplay - bijstaan en raad geven. Zo is er Ly het elfje, Rayman zijn vriendje Globox en de Teensies, vier koddige personages die steeds nieuwe onderdelen van de wereldkaart ontgrendelen. Hoewel al deze karakters mooi ontworpen zijn en van tijd tot tijd in dialoog met Rayman treden, ontwikkel je nooit een band met ze en kan het je eigenlijk niet schelen waarom Rayman de dingen doet die hij doet. De hele vertelling van het verhaal is vreselijk rommelig, en laat anno 2011 meer dan ooit zien dat het team onder de leiding van Michel Ancel (die later het geniale Beyond Good & Evil zou maken) nog aan het worstelen was met hoe ze een interactief verhaal moesten vertellen.
Voor het verhaal moet je Rayman 3D dus al niet in huis halen, waardoor we zonder nadenken meteen overgaan tot de gameplay. In Rayman 3D krijg je aardig wat levels op je bord waarin platforming in alle vormen en maten de hoofdrol vertolkt. Objecten verzamelen om deuren te openen, hendels overhalen om nieuwe paden te ontgrendelen en van object tot object springen; het zit er allemaal in. De moeilijkheidsgraad blijft ten alle tijden relatief simpel, en dat komt vooral doordat je een ongelimiteerd aantal levens hebt. Het platformen zelf verloopt precies zoals je zou verwachten, en Rayman heeft genoeg spring-en klauterbagage om de actie aantrekkelijk te houden.
Het ontwerp van de levels is initieel erg rechlijnig met slechts één pad om te volgen, maar wat later opent alles zich wat meer en mag je omgevingen vrij verkennen. Ook de thema's van de levels veranderen regelmatig, wat zorgt voor de nodige afwisseling. De ene keer moet je in een jungle je ding doen, terwijl je een kwartier later in een door piraten overgenomen moeras rond zit te springen.
Wat Rayman 3D ook niet bepaald uitdagender maakt zijn de vijanden. Meestal zijn dit mechanische tegenstanders die je met enkele welgemikte vuistslagen tegen de grond slaat. En daarmee hebben we meteen het hele combat-mechanisme uit de doeken gedaan. Je laat Rayman met zijn vuisten slaan, ontwijkt wat door de vijand gelanceerde projectielen, en de kous is af. Dit alles werkt aan de hand van een lock-on systeem dat ongeveer zestig procent van de tijd naar behoren werkt. De grote boosdoener? De camera!