Dragon Age II
Een RPG die durft te evolueren.
BioWare probeerde er geen doekjes om te winden dat ze met Dragon Age: Origins een moderne opvolger voor de klassieke Baldur's Gate serie hadden ontworpen, tot groot jolijt van RPG-liefhebbers over heel de wereld. Tenminste, liefhebbers van rollenspellen die het nog steeds aandurven om relatief complex te zijn en zich willen richten op de hardcore gamer. Hetzelfde zag je met het originele Mass Effect: een diepe space-RPG die heel wat consumenten overdonderde met allerhande opties en franjes. Niemand zal ontkennen dat diens opvolger heel wat van de complexiteit uit het eerste deel liet vallen voor een meer gestroomlijnde spelervaring. Je hoorde daaromtrent ook bijna niemand klagen, wat wil zeggen de juiste keuze gemaakt werd. Dragon Age II is van hetzelfde laken een pak, maar ik voorspel nu al dat er heel wat meer controverse en discussie rond deze titel zal ontstaan dankzij deze door BioWare gehanteerde evolutietheorie. Een terugkerend iets in deze review zal dan ook de vergelijking met Origins worden, en welke elementen in Dragon Age II aangepast werden. Je persoonlijke opvatting van hoe een RPG moet spelen zal namelijk de doorslaggevende factor worden of je deze game al dan niet gaat kopen.
Laten we beginnen met een vernieuwing die onmiddellijk in het oog gaat springen wanneer je van start gaat met Dragon Age II: het hoofdpersonage heeft een stem gekregen! Jij speelt als Hawke, een personage wiens uiterlijk je naar eigen believen mag samenstellen aan de hand van de character creator. Mocht je nog een savegame hebben van Origins kun je dit zonder al teveel problemen importeren richting deeltje twee, maar verwacht tijdens het verhaal geen al te grote consequenties te ontdekken van de beslissingen die je anderhalf jaar geleden nam. Een geïmporteerde savegame zorgt vooral voor enkele snelle cameo's tijdens de campagne, maar in dat opzicht was de link tussen Mass Effect en diens opvolger veel betekenisvoller. Mocht je Dragon Age: Origins niet gespeeld hebben mag je uit drie voorgeprogrammeerde voorgeschiedenissen van je personage kiezen. Tof idee, maar het blijft natuurlijk wel zo dat, mocht je het origineel overgeslagen hebben, je bij de pinken moet zijn om de kleine kantjes van het plot te snappen.
Want hoewel BioWare een uitmuntend verhaal heeft gestopt in Dragon Age II dat zelfs voor de grootste fantasy-leek begrijpbaar is, zullen er sommige verwijzingen onduidelijk blijven voor nieuwkomers. Ben je een doorzetter en wil je de hele geschiedenis van de spelwereld ontdekken, dan zijn er natuurlijk nog altijd pamfletten en boeken die je kunt doornemen. Het feit dat Hawke spreekt is verder een grote vooruitgang, gezien je nu niet langer het gevoel hebt dat de held van het spel een zielloos iemand is. Tijdens dialogen – en die zul je veelvuldig voeren – laat Hawke zich gelden aan de hand van de beslissingen die jij neemt. Staat hetgeen je te horen krijgt je niet aan, dan selecteer je het vuist-icoontje en Hawke zorgt voor een geladen respons. Wil je een van je metgezellen verleiden, en laat je je held zijn charmes gebruiken en misschien duiken jij en je gesprekspartner wel onder de lakens. Wij hebben met zowat iedereen in het spel geslapen en ja, dat zijn zowel mannen als vrouwen!
Toch zal Hawke op geen enkel moment het charisma van een Shepard benaderen, en om de een of ander manier zullen de vele kompanen die mee op je queeste gaan ook nooit zo interessant worden als die uit Origins. Dat neemt echter niet weg dat er enkele erg unieke persoonlijkheden de revue passeren, en dat ze elk hun eigen verhaal te vertellen hebben. Hoe diep je wil graven in hun geschiedenis kies je volledig zelf, en je gaat sowieso effecten ondervinden van hoe je met ze omgaat. Vervul je hun levenswens door een hoop persoonlijke quests met ze te doen, dan ontgrendel je nieuwe vaardigheden. Doe je dat niet, dan blijven ze nog steeds aan je zijde vechten – maar niet meer dan dat.
Over vechten gesproken: hier ga je pas echt merken dat Dragon Age II een ander beest is dan z'n voorganger. Nog steeds is het zo dat Hawke steeds samen met drie andere personages op pad gaat, en jij mag wanneer je een grotere groep hebt bijna altijd kiezen welke dit zullen worden. Elk karakter is adept in een bepaalde klasse, zijnde Rogue, Mage of Warrior. Elke klasse heeft eigen vaardigheden, en per personage zijn er een aantal unieke skills te verkrijgen. Skills ontgrendel je door in level te stijgen, en dat doe je door ervaringspunten bij elkaar te sprokkelen. Wanneer je er genoeg hebt mag je ook een aantal punten spenderen aan je standaard statistieken zoals verdediging, kracht en je hoeveelheid levenspunten. Dit alles verloopt erg vlot en er is duidelijk een vooruitgang ten opzichte van Origins. De talent trees kennen een propere onderverdeling en zijn makkelijk te navigeren, terwijl er ook steeds genoeg informatie gegeven wordt bij de te verkrijgen vaardigheden. Persoonlijk wint deeltje twee hier ten opzichte van het origineel.
Maar eens je je party wil voorzien van wat nieuwe uitrusting ontdek je dat dit nagenoeg onmogelijk is. De kledij – bestaande uit een hoofddeksel, een borststuk, laarzen en handschoenen – zijn namelijk onaanpasbaar bij metgezellen. Ze hebben één specifieke uitrusting aan, en die zullen ze ook behouden tot de aftiteling over je scherm rolt. Wel kun je ze nieuwe wapens, ringen, een armband en een riem aanmeten die hun statistieken beïnvloeden. De uitrusting van Hawke is dan weer wel helemaal aanpasbaar, wat het duidelijk maakt dat je aandacht in Dragon Age II meer dan in het origineel naar het hoofdpersonage getrokken zal worden.