Crackdown 2

Eenmaal online valt het echt wel op dat Crackdown 2 werd gemaakt met PvP en co-op in het achterhoofd. De gewone multiplayer is leuk, maar net zoals de rest van de game niet bijster vernieuwend of uitgebreid. De welbekende deathmatch is vanzelfsprekend van de partij. Daarnaast is er enkel nog Rocket Tag. Zie het als tikkertje met raketlanceerders. Het deed mij alvast spontaan denken aan een partijtje Quake III Arena. Voor de rest is er dus geen Domination, King of the Hill, Search & Destroy of wat dan ook. Gezien de ietwat Quake-achtige speelstijl moet je . Net zoals de single player dus: pure entertainment met een korte levensduur. Dit is geen game die de aandacht van het grote publiek zal wegtrekken van Modern Warfare 2 of Bad Company 2.

De echte online ervaring begint pas met de co-op mode. In essentie is dit gewoon de singleplayer campagne met twee tot vier man. Het is haast magisch hoe irrelevant de minpunten worden eenmaal je met een voltallig A-Team de stad aan je voeten liggen hebt. Het maakt haast niet uit of je een missie doet of niet, zolang er maar klappen vallen, op de vijand of op je maten. Veel meer valt er niet over te zeggen, buiten het feit dat je er niet van uit moet gaan dat de entertainment vanzelf komt. De omgeving en de wapens heb je al, aan jouw om de situatie te creëren. Voor de duidelijkheid, de co-op is enkel online. Geen split screen dus, voor zij die al anders begonnen te hopen.

Het enige dat deze fun eigenlijk nog kan bederven, zijn de schoonheidfoutjes. De glitches en bugs in deze game zijn niet overdreven erg, maar gewoon irriterend. Niet zozeer de barstende migraine, maar eerdere de zeurderige koppijn. Denk maar aan het niet registreren van een vervolledigde taak of de passieve camera. Geef toe, sinds Spyro 2 op de originele PlayStation zou je toch verwachten dat elke actiegame de optie heeft tussen een actieve of passieve camera. Gezien de snelle actie en ruime omgevingen, zijn dit haast verwerpelijke minpunten. Toch is er één die het zenuwstelsel zwaar op de proef stelt: het onstabiele klautersysteem. Nog wispelturiger dan Madame Non op een BHV discussie. Ofwel zijn we gewoon te verwend geworden sinds de Assassin’s Creed games.

Tot slot, de soundtrack. Bijna en ik had dit niet besproken. Niet omdat ze slecht is, ver van zelfs, enkel omdat je er haast nooit iets van hoort! Naast enkele eigen composities zijn alle wagens van Pacific City uitgerust met een autoradio die gelicentieerde muziek uit de boxen knalt. Je zult je enkel in een voertuig bevinden als je zin hebt om races of jumps te doen, aangezien te voet gaan een veel flexibelere manier van transportatie blijkt te zijn. Zeg nu zelf: aan de grond kleven als stront aan een deken of rondspringen als de Hulk op Red Bull? Als je dan al eens de wagen neemt, zul je waarschijnlijk het beste Agency vehikel uit je garage slepen, een spijtige keus aangezien de muziekzenders gekoppeld zijn aan de drie verschillende type wagens. Elke wagen kan je trouwens unlocken of stockeren zodat je zelfs het meest nutteloze hoopje wielen bij elk controlepunt kunt opvragen. Spijtig dat de agent niet kan ronddartelen met een iPod in zijn oren – of een ‘Zune’, gezien de Microsoft licentie.

De muzieklijst zelf werd samengesteld uit een paar bekende namen en een heleboel underdogs. De stijl neigt vooral naar eclectische deuntjes met de welgekende uitlopers naar drum & bass, electro en dubstep. Uitzonderingen op de regel zijn enkele herziene versies van oerklassiekers die terug te vinden zijn in de Cell voertuigen. Of het hier om geslaagde remixes gaat of auditieve verkrachtingen laat ik aan jullie over. Al bij al een mooi geheel aan gelicentieerde nummers die zijn voorganger weet te overtreffen. Ook de eigen composities mogen er zeker zijn: trage bassen en een ietwat somber techno sfeertje, lang niet slecht.