God of War: Ascension Review
Overtreffende trap.
Deze recensie belicht alleen de singleplayer modus van God of War: Ascension. De aparte multiplayer modi waren in deze versie nog niet aanwezig.
'Die God of War met multiplayer.' Een onhandige aankondiging zorgde destijds voor nogal wat verwarring. Toen de eerste impressies van God of War: Ascension op het web verschenen, was niet direct duidelijk wat voor game het nu precies was. Even leek het een multiplayer-only game te zijn, gebaseerd op het God of War universum. Maar dat is niet zo. Ascension bevat een volwaardige singleplayer modus die niet onderdoet voor God of War III, en - zo blijkt nu - deze voorgaande titel zelfs overtreft.
De legendarische Poseidon-opening van het derde deel toonde destijds de spierballen van de PlayStation 3. Maar na die epische intro leek het kruit verschoten, en de rest van het spel kon dat niveau niet vasthouden. In Ascension is het tegenovergestelde het geval. Het openingsgevecht tegen de Hecatonchires (een levende gevangenis met honderd armen) roept vooral een 'been there, done that' gevoel op. Daarna kabbelt de boel wat voort, en duurt het een tijd voor de game echt z'n draai vindt.
Maar als na een uurtje of twee het verhaal meer naar de voorgrond treedt en Kratos meer moves tot zijn beschikking krijgt, dan is de spreekwoordelijke achtbaanrit begonnen. De game schakelt naar een hogere versnelling, houdt consistent een moordend tempo vast en laat je niet meer los.
God of War: Ascension is een prequel en vertelt het onderhoudende verhaal van Kratos die net zijn eed heeft verbroken met de oorlogsgod Ares. Dat is niet zonder consequenties, en daarom wordt hij in het gevang gesmeten door de Furies, onderdanen van Hades die een ieder die zich niet aan de eed houden tot in de eeuwigheid martelen. Na een spectaculaire ontsnapping is het aan Kratos om de Furies te doden, zodat hij later - dus in de eerste God of War-game - fatsoenlijk korte metten kan maken met Ares.
Een groot deel van de game is een flashback naar dit moment. Ontwikkelaar Santa Monica Studio wilde met dit verhaal een menselijkere kant van Kratos tonen. Nu is Kratos nog steeds vooral heel boos, maar af en toe schemert er inderdaad een minder eenzijdig personage in hem door. Hij is wat sympathieker gemaakt (er kan zelfs een glimlach vanaf), wat leidt tot een verrassend emotionele slotconfrontatie.
Aan de gameplayformule is weinig gesleuteld. Het is dan ook gemakkelijk cynisch te zijn over enkele verouderde, doch hardnekkig aanwezige systemen. Het vaste camerastandpunt wil al het spektakel in beeld krijgen en zoomt soms zo ver uit dat je Kratos nauwelijks nog ziet, terwijl je ondertussen in elkaar geslagen wordt. Quick Time Events zijn nog steeds in overvloed aanwezig en de meest over the top conflicten worden opgelost met één goed getimede druk op de knop.
Toch zijn het kinken in de kabel die het spelplezier van deze goed geoliede machine nauwelijks onderbreken. De balans tussen vechten, puzzelen en platformen is zo goed afgesteld, dat het geheel bijzonder lekker wegspeelt. Ascension is duidelijk een product van een studio die de ervaringen uit voorgaande games heeft meegenomen en de teugels nog wat strakker aantrekt en net weer wat beter de regie in handen heeft.
De meeste aanpassingen zijn zichtbaar in het vechtsysteem. Ditmaal kun je bijvoorbeeld 'gewone' wapens oppakken (of van tegenstanders pikken) en deze tijdelijk gebruiken à la Castlevania. Je krijgt onder andere zwaarden, speren en hamers tot je beschikking die ieder een aparte eigenschap bezitten. Zo kun je de speer gebruiken om op afstand schade te doen, (handig voor vliegende harpijen) en kun je de hamer gebruiken om grote vijanden gemakkelijker op de knieën te krijgen.
De kettingen om de armen van Kratos spelen ook een grotere rol. Hiermee kun je schilden van tegenstanders afrukken, of ze zelf vastgrijpen en rondzwieren. Hiermee gebruik je de vijand zelf dus als wapen. Het is een systeem dat goed past bij de iconische Blades of Chaos, die nog steeds de focus van de gevechten zijn. In plaats van dat je permanent nieuwe wapens krijgt (zoals de boog in het vorige deel), krijg je in de loop der tijd nieuwe elementaire aanvallen, gebonden aan de Blades. Deze kun je sterker maken met rode orbs, en omdat ieder element een eigen magische kracht leert wordt je aanvalsarsenaal telkens groter.
Een ander belangrijk nieuw speeltje is een amulet die je vooral gebruikt tijdens het puzzelen. Kratos kan hiermee bijvoorbeeld bepaalde vergane objecten (bruggen, een enorm waterrad) herstellen of weer afbreken. Later kan hij zichzelf er ook mee dupliceren om een knop of een hendel ingedrukt te houden. Echt nieuw is het natuurlijk niet, maar de puzzels zijn alsnog flinke breinbrekers en spelen zich vaak af op een adembenemend grote schaal. Het effect waarmee je enorme bouwwerken in- en uit elkaar haalt is daarbij een knap technisch staaltje.
De gebieden die je bezoekt zijn de kers op de taart. Daar waar God of War III zich voornamelijk afspeelde in de donkere krochten van Mount Olympus, trek je in Ascension vaker door gevarieerde en kleurrijke buitengebieden. Deze exotische plekken zijn enorme locaties die zelfs op de vooravond van de nieuwe generatie nog indruk weten te maken.
De singleplayer campagne van God of War: Ascension is iets korter dan de gemiddelde God of War-game. Na hooguit acht uurtjes ben je er wel mee klaar. Er zijn daarna op een New Game+ optie en hogere moeilijkheidsgraden na weinig extra's voor de eenzame speler, hoewel Sony wel werkt aan 'Trial of the Gods,' een set uitdagingen die tevens in co-op speelbaar is. Hoe dan ook, de 'huidige' Ascension is gewoon een dikke aanrader voor actiefans. Santa Monica Studio levert een weinig verrassend, maar enorm vermakelijk tussendoortje af.
De review van God of War: Ascension doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat moet je nog even geduld opbrengen. Vanaf 15 maart is de game te koop voor de PlayStation 3.