The Walking Dead Episode 4: Around Every Corner Review

Slechts twee dagen op voorhand kondigde ontwikkelaar TellTale aan dat de vierde aflevering van hun point-and-click games rond The Walking Dead klaar was voor release. De aflevering had een zware taak voor de boeg. De eerste aflevering was 'goed', de tweede was tot onze verwondering 'beter' en de derde episode was veruit 'de beste' die de ontwikkelaar tot dan had afgeleverd. Kan deze vierde aflevering, Around Every Corner bewijzen dat hij beter is dan 'de beste'? Het korte antwoord op die vraag luidt: ja. Het lange antwoord lees je hieronder.

Wederom moeten we jullie voor we aan de review in kwestie beginnen even waarschuwen. Deze reeks games draaien voor het grootste deel rond het verhaal dat je zelf kan beïnvloeden. Daarom zullen we jullie uiteraard niets vertellen over de gebeurtenissen in Around Every Corner. Verwijzingen naar of korte samenvattingen van het verhaal van de vorige drie afleveringen konden we echter niet vermijden. We raden dan ook niemand aan om de vierde aflevering te spelen zonder eerst de vorige drie te hebben afgerond. Zo, die waarschuwing is hiermee ook al uit de weg. Laten we beginnen met de review The Walking Dead Episode 4: Around Every Corner!

De kleine groep overlevenden die dankzij/desondanks jouw beslissingen doorheen de vorige drie afleveringen zijn geraakt hebben aan het einde van de vorige aflevering een trein gevonden die ze aan de praat hebben gekregen. Met deze onstopbare zombierammer trachten ze naar een kuststad te trekken om daar een boot te bemachtigen. Die boot zou hen dan in staat stellen om gedurende lange termijn op het relatief veilige water rond te dobberen in de hoop dat alle zombies zijn verdwenen tegen de tijd dat ze weer aan land gaan. Een goed plan in theorie, maar natuurlijk loopt er niets zoals gehoopt.

De groep komt tijdens de intro van het spel wel aan in de havenstad Savannah, maar al snel worden ze omsingeld door een horde zombies en moeten ze onderduiken in een villa. Toch zullen het niet enkel de ondoden zijn die je een pak last bezorgen tijdens deze episode. Zonder al te veel te verklappen deed deze episode ons meteen denken aan The Governor en zijn zieke organisatie uit de comics. Zij die de strips hebben gelezen maakten we met de vorige zin meteen enthousiast, zij die de comics nog niet hebben verkend moeten weten dat dat enthousiasme zeker en vast gegrond is.

Je speelt uiteraard weer als Lee Everett wiens relatie met de kleine Clementine nu wel erg close is geworden. Toch staat de band tussen de twee personages al snel weer onder druk, want Clementine's ouders verbleven in Savannah toen de ondode hel losbarstte en het meisje wil natuurlijk niets liever doen dan de hele stad af speuren in de hoop om haar ouders terug te vinden. Daarnaast is er nog de vreemde stem die je hoofd gek maakt via Clementine's walkie-talkie. Het hoofd erbij houden is dus de boodschap voor de leider van de groep. Of net niet. Dat is volledig jouw keuze, natuurlijk. Maar weet dat er aan elke keuze een (vaak niet zo prettig) gevolg vasthangt.

Als Lee kan je vrij rondlopen doorheen de levels en mag je voorwerpen verzamelen om ze later te gebruiken bij een puzzel of een probleem. Niet dat deze vraagstukken ooit écht moeilijk worden, zeker als je het spel op de normale modus speelt waardoor er bij alle bruikbare items een lijst aan pictogrammen verschijnt. Soms vraagt het spel ook enkele snelle reacties van je wanneer je bijvoorbeeld een aanvaller moet zien af te schudden of wanneer een andere personage in de penarie zit je jij de dichterbij strompelende ondoden op tijd moet zien af te maken met een zorgvuldig schot door het hoofd.

Van die ondoden zijn er deze keer meer dan genoeg. De schaal van het hele spel en zijn wereld werd fiks opgetrokken en vaak moet je het tegen tientallen zombies tegelijkertijd opnemen. Tenzij je hun rangen wenst te vervoegen is een frontale aanval is op zo'n moment nooit een goed plan. Je zal tal van verschillende locaties bezoeken, zowel overdag als 's nachts. Zowel omgevingen als personages worden weer zeer mooi weergegeven door middel van een tekenstijl die het midden houdt tussen cell-shaded en tekeningen uit de comics van Kirkman zelf.

Lee moet niet alleen de omgevingen verkennen, maar moet ook de mentale problemen van zijn mede-overlevenden zien op te lossen. Die problemen zijn vaak ontstaan door de gebeurtenissen uit de vorige drie afleveringen. Van sommige personages zou je de psyche al iet of wat moeten hebben doorgrond en het is zeker van belang dat je weet op wie je wanneer (absoluut niet) kan rekenen. In dialoog gaan met de verschillende personages en conflicten zo goed mogelijk oplossen zijn opnieuw een wezenlijk deel van het spel. Vervelend worden ze nooit door goed stemmenwerk en een uitstekend script.

Daarnaast is natuurlijk nog het verhaal dat alles aan elkaar lijmt. Het bouwt verder op de climax waar Long Road Ahead mee eindigde en eindigt op een cliffhanger waardoor we meteen al na het einde van deze aflevering aan de slag wilden met de laatste episode. Plottwist na interessante plottwist volgen elkaar op en je weet nooit wanneer de volgende verrassing zal toeslaan. De subtiele maar excellente soundtrack draagt hier zeker tot bij.

Bigger and better, die twee woorden vatten deze game volledig samen. Terwijl de meeste games die opbouwen naar een ultiem slotstuk moeten inboeten op het gebied van gameplay, is bij deze game het tegendeel waar. Alle elementen worden op zijn minst even goed uitgewerkt als in het vorige deel en vaak zijn ze zelfs beter. Het spel is iets korter dan de extra lange voorganger, maar daar krijg je wel meer en grotere te verkennen gebieden voor in de plaats. Daarnaast is de herspeelbaarheid nog groter geworden aangezien er nu zo veel verschillende combinaties van keuzes mogelijk zijn dat je er haast van begint te duizelen.