Starhawk Review

Toen Warhawk, de remake van een PSone-game met dezelfde titel, in 2007 uitkwam, ging de game niet onopgemerkt voorbij. Het hoge aantal spelers die kon deelnemen aan een online match, gekoppeld aan een uitgebreid wapen- en voertuigarsenaal en een iets bescheiden aantal gamemodes, zorgden ervoor dat de game goed ontvangen werd. Echter was de game ook niet zonder zijn gebreken. De eerste paar maanden dat de game uit was, werd deze geplaagd door server en connectiviteitsproblemen, waardoor de punten die je verzamelde vaak niet opgeteld werden. Vele uren spelen waren vaak voor niks geweest, wat toch enige wrevel teweeg bracht. De vraag die we ons nu moeten stellen, luidt als volgt: Kan Starhawk, vers opgestegen uit de startblokken, onmiddellijk hoge koppen scheren? Of raakt de game maar niet van de grond?

Als rechtstreeks vervolg moet Starhawk natuurlijk enige vernieuwing bieden op zijn voorganger. Slechts weinig games kunnen tegenwoordig nog wegkomen met een gewone kloon te zijn van zijn dezelfde game die vorig jaar uitkwam, maar dan in een ander jasje gestopt. Maar die bestaan natuurlijk ook. Waar Warhawk enkel een multiplayer game was, biedt Starhawk daarnaast ook een singleplayer en een co-op mode. Deze laatste vertoont gelijkaardige trekjes met modes als bijvoorbeeld Horde mode uit Gears of War.

Het verhaal die we in de singleplayer mogen doorlopen begint, zoals sciencefiction game wel vaker beginnen, ergens enkele eeuwen nadat we de tijdsperiode officieel "de toekomst" mochten noemen. De mensheid is tijdens zijn zoektocht naar olie om zijn machtsdorst te lessen, op een nieuwe energiebron gestoten. Rift Energy is de nieuwe behoeftebevrediger geworden. Maar wanneer mensen te lang blootgesteld worden aan het schijnbaar radioactieve goedje, dreigen ze hun menselijk te verliezen. En beetje zoals olie nu doet met de CEO's van bedrijven als BP, Exxon Mobile, Shell,... die hele streken zouden vervuilen en ondermijnen om het zwarte goud te ontginnen. Denk maar aan de schadelijke gevolgen van het 'kraken' naar olie op de zeebodem, de olieramp in de golf van Mexico, catastrofale gevolgen van olieontginning in de Nigerdelta in Nigeria, ...

De actuele boodschap die Starhawk probeert te brengen is vrij duidelijk. Mijnbedrijven over de hele melkweg zijn dus druk in de weer met het mijnen naar Rift Energy. Jij bent Emmett, en samen met je broer Logan heb je een eigen Rift boerderijtje. Maar het noodlot slaat toe wanneer een bende Outcast, door Rift gemuteerde mensen, een aanval lanceert op jullie nederzetting. In een poging om jullie stulpje te verdedigen raken de beide broers besmet met Rift. Logan lijkt verloren, transformeert tot een Outcast en verdwijnt. Emmett heeft meer geluk, want hij kan met behulp van een regulator, uitgevonden door een vriendin, de Rift Energy onder controle houden. Na dit ongeluk begint Emmett een carrière als huurling, die vaak in opdracht van andere mijnbedrijven ingezet wordt om sites te verdedigen tegen de Outcasts, die nu onder leiding staan van een ongekend iemand. In dat opzicht lijkt het verhaal wat op dat van Awesomenauts, die andere game die ik enige tijd geleden mocht reviewen.

Als je denkt dat je weet hoe het verhaal zich verder ontrafeld, dan heb je gelijk. Op vlak van plotwendingen zal je niet voor verrassingen komen te staan en de personages zul je snel vergeten zijn. Maar naast de duidelijke maatschappelijke boodschap die in het narratief verweven zit, doet de singleplayer eerder dienst als een uitgebreide tutorial om alle truken die de game in zijn daarnaar vernoemde doos zitten heeft, uit te leggen.

De grootste vernieuwing in vergelijking met Warhawk is het "Build n' Battle" systeem. Door Rift Energy te verzamelen van containers en gesneuvelde vijanden, vult Emmett zijn energiemeter. Met die punten kan hij dan verschillende bouwwerken, via ruimtedropping, inroepen om het slagveld mee vorm te geven. Van munitieopslagplaatsen, beschermingsmuren, bouwplaatsen voor voertuigen tot geautomatiseerde turrets. Allemaal constructies die, wanneer ze strategisch genoeg toegepast worden, mee het tij van de strijd kunnen bepalen. En dit alles gebeurt in real time doordat de game gebruik maakt van een snel toegankelijk selecteer- en plaatssysteem. Qua visuele voldoening scoort zo'n ruimtedropping ook behoorlijk hoog. Een opbouwend gesuis die ophoudt met een zware knal van het pakketje die de grond raakt, om dan in snelbouwstijl een ingewikkelde constructie in luttele seconden tevoorschijn te zien komen... heel amusant.

Vooraleer je van de ene naar de andere kant van een map denkt te lopen, pak je beter eerst enkele boterhammen in voor onderweg. Daarom heeft, zoals ook het geval was in Warhawk, ontwikkelaar LightBox Interactive weer een uitgebreid aantal voertuigen in de game gestopt. Naar de standaard landvoertuigen en een jetpack, zijn het de naar de titel vernoemde Starhawks die de show stelen. Deze Starhawks zijn naast geduchte gevechtsvliegtuigen ook nog eens transformeerbaar in logge robots. Deze besturen gaat vrij instinctief, wat ook geldt voor de rest van de gamecontrols. Tijdens de luchtgevechten, die in hoge frequentie zullen voorkomen, kun je allerlei wapenupgrades verzamelen om het leven van je tegenstanders zuur te maken.

of

Caption

Attribution

Maar vertaalt dit lofzang zich ook naar de multiplayer? Qua personageaanpassingen en het 'pimpen' van je Starhawk verdient de game alvast een pluim (heb je hem? Pluim... Starhawk...). De 32 speler matches maken ook opnieuw hun opwachten en deze keer kunnen spelers aan de slag met vier gamemodes. Naast Deathmatch en Team Deathmatch, zijn er ook de meer teamgerichte gamemodes als Capture the Flag en een King of the Hill variant genaamd 'Zones'. En aan deze modes schort ook niks. Maar qua gameplay moeten we toch enkele zaken opmerken. Op vlak van gameplaymechanieken (de Build n' Battle systeem) werkt de game compleet hetzelfde als in de singleplayer. En nu komt het grote spreekwoordelijk zwaard van Damocles uit de hemel neergedaald, net als één van de strategische bouwwerken die het Build n' Battle systeem voorziet. Toepasselijk eigenlijk.

Niettegenstaande dat deze constructies een zeer goed middel zijn om als team strategische punten te verdedigen of posities te versterken, bewijst de online mentaliteit van heel wat spelers het tegendeel. Ondanks dat Starhawk een absolute teamgerichte multiplayer heeft, werkt het Build n' Battle systeem een eerder individuele speelstijl in de hand. Al te vaak zien we spelers, gewapend met een sniper rifle, zich ergens hoog op een berg terug trekken en verdedigingsturrets om zich heen plaatsen. Campen zoals dat in gametermen heet.

Ook heeft dat bouwsysteem een vervelend neveneffectje in Capture The Flag. Zo zul je rondom iedere vlag uitgebreide verdedigingforten zien omhoog komen. Maar op offensief vlag komen veel spelers soms wat inzicht te kort. Om het te vergelijken met een game die iedereen al gespeeld heeft (als dat niet het geval is, is het nu het moment om dat te verhelpen): op de Battlefield 3 map Metro heb je een bepaald moment waar je als aanvallend team een trap op moet stormen. Maar weinig spelers kunnen die moed verzamelen (vaak uit vrees dat hun reeds erbarmelijke kill/death ratio nog slechter zou worden), omdat ze weten dat er bovenaan die trap twaalf tot de tanden gewapende spelers zitten te wachten. Dit gevoel hebben we vaak gehad tijdens het spelen van de CTF en Zones modes in Starhawk. Het "wanneer gaat het andere team eens iets doen" of "zitten alle 16 spelers nu rond hun vlag te verdedigen?!?" gevoel. En dat is behoorlijk jammer, aangezien de mechanieken best wel goed zitten. Natuurlijk kan dit grotendeels verholpen worden door met vrienden een server te vervoegen en samen keet te schoppen. Maar laat dit ook onmiddellijk een oproep, misschien wat moraliserende boodschap, zijn naar alle online spelers: "campen is niet cool".