Twisted Metal Review

Het begon allemaal met Twisted Metal in 1995 op de PlayStation, een lichthartige car combat game. Iets wat al snel met de origineel klinkende Twisted Metal 2 werd opgevolgd. De succesformule werd ook door andere bedrijven opgemerkt, wat games zoals Carmageddon en Vigilante 8 in het leven riep. Ondertussen werd een ander team op de productie van Twisted Metal 3 en 4 geplaatst, iets dat in combinatie met de nieuwe concurrentie de reeks niet echt ten goede kwam. Het franchise verraste echter vriend en vijand met Twisted Metal: Black op de PS2, een donkere, psychotische revisie van het originele concept, ontsproten uit de breinen van de originele makers. Black was zelfs zo grof, dat elk profiel en CG-filmpje geschrapt moest worden voor de Europese release - en dan nog kreeg het de "18+"-stikker opgeplakt. Een trieste bedoening.

Toen de PS2 zijn netwerk adapter kreeg, verscheen nog een online versie van Black. Een officieel vervolg stond in de steigers, maar vloog uiteindelijk richting vuilnisbak. Op één enkele PSP-game na, werd de reeks het laatste decennium vooral gekenmerkt door stilte. Dan nu, na al die jaren wachten en het geklaag van talloze fans te moeten aanhoren, is hij er dan eindelijk: de reboot. Een reboot die zoals elke andere hedendaagse heropleving - Medal of Honor, Bionic Commando, Prince of Persia, SSX - zich te goed voelt om een ondertitel aan te nemen.

Het verhaal is hetzelfde zoals elke game gecentreerd rond een toernooi: één of ander onguur type met te veel macht krijgt het in zijn hoofd om een wedstrijd te organiseren en trekt een divers zootje ongeregeld aan. In het geval van Twisted Metal ligt die taak in de handen van Calypso, een soort Satan-surrogaat die de uiteindelijke overwinnaar één enkele wens gunt. Zoals bij meeste demonische verschijningen in maatpak het geval is, blijkt de uitkomst van die wensen zelden te zijn wat de overwinnaar in gedachten had.

Als je game solo te lijf gaat, krijg je de Story Mode voorgeschoteld. Hierin ga je aan de slag met drie ouwe rotten van het Twisted Metal universum: Sweettooth, Dollface en Mr. Grimm (die nu plotseling van etniciteit is veranderd). Nu zou er al meteen een belletje moeten rinkelen: "Maar drie verhaallijnen? In vorige games kon je met de hele bende aan de slag!" Een spijtig feit dat niemand zal tegenspreken.

"Geen zorgen, het is nog altijd de bedoeling dat je de competitie tot schroot herleidt."

Toch kan ik verder weinig kritiek geven op de mode. In eerdere instanties van het franchise was de Story namelijk niets meer dan dezelfde acht levels doorlopen met een verschillende wagen als enig noemenswaardig verschil. Nu kan je met elk personage gewoon vrij kiezen met welk voertuig - en soms voertuigen - je de missies tackelt. Ik spreek opzettelijk over 'missies' en niet gewoon 'levels', aangezien de opdrachten deze keer verder gaan dan pure deathmatch. Geen zorgen, het is nog altijd de bedoeling dat je de competitie tot schroot herleidt, maar er zit nu wat variatie in de mix. Zo zijn er de cage matches, endurance challenges en uitdagingen waarbij Juggernaut trucks nieuwe uitdagers blijven droppen.

Dan zijn er ook nog de races. Eén van de trophies in de game heet toepasselijk: "Racing? In a Twisted Metal game?" Dit was mijn exacte sentiment, jammer genoeg niet in een positieve zin. Er is iets aan checkpoint races dat gewoon geen plaats heeft in een game als deze.

Het grootste probleem ligt bij de besturing. Meeste kart-games (Mario Kart, Jak X) kiezen voor een gebalanceerde, arcade race handeling om zo de balans tussen de verschillende modes te behouden. In Twisted Metal werd de handeling volledig geoptimaliseerd voor pure car combat. De mogelijkheid om zeer kort te draaien en uitbundig te slippen, met een verhoogde elastische botsing om altijd terug op je wielen terecht te komen. Kortom, perfect voor het betere, chaotische vernielwerk - ook al zorgt dit voor de occasionele vreemde glitch. Datzelfde systeem is dan weer pure hel op de racebaan. Schoenmaker, blijf bij je leest. Een troost dat de mode slechts drie keer in de Story voorkomt.

of

Caption

Attribution

Om weer over te gaan naar een positief punt, de eindbazen zijn verrassend indrukwekkend. In vorige games was het niet meer dan een ongebalanceerde één tegen één strijd. Deze keer mogen we ons tanden stuk bijten op drie unieke scenario's die je wederom doen wensen dat de Story langer was geweest. Vooral de Sweettooth eindbaas is er eentje die zal bijblijven.

"De expositie gebeurt deze keer aan de hand van live-action filmpjes, compleet met een grittige - en toch strak ogende - grindhouse vibe."

De kwantiteit van psychotische achtergrondverhalen mag dan sterk gedaald zijn, deze keer zijn de filmpjes tenminste intact gebleven. De expositie gebeurt deze keer aan de hand van live-action filmpjes, compleet met een grittige - en toch strak ogende - grindhouse vibe. Ter referentie, probeer je in te beelden wat er zou gebeuren indien Robert Rodriguez en Zack Snyder ooit een film zouden maken op een micro budget.

Naast de drie verhalen, kan je nog steeds je eigen uitdagingen opstellen. Qua moeilijkheidsgraad legt Twisted Metal de lat hoger dan meeste games, wat toch wel een trademark is voor de reeks, vooral als je gek genoeg bent om de Twisted moeilijkheidsgraad aan te gaan. Aan de andere kant is de game voorzien van een uitgebreide, optionele tutorial, inclusief een gedetailleerde uitleg van alle modes. Mooi is dat.

Aan de kern van de gameplay is overigens weinig veranderd en dat kan gerust een zegen genoemd worden. Een doorsnee match ziet er nog steeds als volgt uit: een level bezaaid met wapens en een hoopje mentaal zieke mensen in Frankenstein-wagens die niets liever willen dan hun medemens aan een onvrijwillige euthanasie te onderwerpen. Wat wil een mens nog meer? Klassiekers zoals de Napalm en Ricochet maken hun triomfantelijke terugkeer, aangevuld door nieuwkomers zoals de Shotgun en Sniper Rifle. Ook de Specials, uniek voor elke wagen, worden niet vergeten. Waar je in vorige games ook geheime, alternatieve versies had van deze aanvallen, krijgt elke wagen nu standaard twee varianten.

Ook de repertoire doodskisten op wielen bestaat uit tal van oude bekenden: Sweettooth, Junkyard Dog, Darkside - noem maar op. Vers metaal is er ook, waaronder de helikopter Talon en een gigantische truck genaamd Juggernaut. In tegenstelling tot vroeger zijn voertuig en karakter niet langer één entiteit. Nu heb je gewoon keuze uit vier types karakters die je in elk voertuig kunt plaatsen: Clowns, Skulls, Dollfaces en Holy Men. Die laatste groep behoord trouwens aan Preacher, een ander bekend personage die ondanks zijn verschijning in de filmpjes geen verhaallijn heeft. DLC, anyone?

"Grafisch gezien is de game niet meteen een revolutie, maar het design zit wel lekker. Meer kleur, meer licht, meer objecten die blinken...Hoewel de verhalen even grimmig zijn als in Black, lijkt de visuele atmosfeer daar wat van weg te stappen."

Verdere veranderingen zijn vooral subtiel van aard. Eén daarvan is de vrije keuze van je primair wapen. De dubbele machinegeweren beu? Ruil het dan in voor een magnum of submachine gun. Dringend leven nodig? De rondrijdende oplegger doet dienst als mobiel ziekenhuis. Ook de geheime D-pad toetsencombinaties uit Black keren terug. Nu ja, geheim, eigenlijk stonden ze gewoon in de handleiding, maar wie leest er nu handleidingen? De eens obscure knoppencombinaties om mijnen te droppen en krachtvelden te activeren, zitten nu verscholen onder elk van de pijltjestoetsen.

De levels zijn op dezelfde manier opgebouwd als in Resistance. Je krijgt acht grote levels tot je beschikking. Aan jouw de keuze of je het volledige gebied aanpakt of slechts een stukje er uit filtert. Realisten kunnen kiezen voor de drukke binnenstad of het dorpje aan de ravijn, terwijl meer avontuurlijk aangelegde mensen zich aan een Robot Wars-achtige arena kunnen wagen.

Grafisch gezien is de game niet meteen een revolutie, maar het design zit wel lekker. Vooral de Custom Paint voor de wagens is een leuke toevoeging. Hoewel de verhalen even grimmig zijn als in Black, lijkt de visuele atmosfeer daar wat van weg te stappen. Meer kleur, meer licht, meer objecten die blinken... Ik ben er nog niet helemaal uit of dit nu goed of slecht is voor deze titel. Wat echter niet ter discussie staat, is dat de levels je volledige vernielingsdrang zullen omhelzen. Een complete woonbuurt met de grond gelijk maken of een museum tot ruïnes herleiden, alles kan, zolang je maar in jezelf geloofd! (En je een tientonner tot je beschikking hebt.)

of

Caption

Attribution

Zinloze destructie allemaal goed en wel, maar geen beeld zonder geluid. De symfonie van motorgeronk en explosies is meer dan adequaat - iets wat jammer genoeg niet gezegd kan worden van de voice-overs, die veelal te terughoudend zijn. Gelukkig laat de muziek een beter indruk na. Beeld je eens in: je scheurt rond in een benzinezuipende, Amerikaanse muscle car, compleet met bepantsering en op volle toeren draaiende machinegeweren. Je hebt net een vijandelijke truck tot een geblutste zeef gereduceerd en bent nu bezig een complete woonwijk plat te walsen, terwijl Rob Zombie's Dragula uit je boxen knalt. Daarvoor doe je het gewoon. De soundtrack bestaat uit zowel originele als gelicentieerde rock/metal nummers, met hier en daar een verloren gelopen hip-hop track. Mocht je liever een bloedbad aanrichten op Carmina Burana of Tchaikovsky's Overture (een aanrader), geen probleem, want de game laat je toe zelf afspeellijsten in te laden.

"Naast de klassieke online mode tot zestien spelers, compleet met leaderboards, is er niet alleen nog de mogelijkheid om met z'n tweetjes co-op te gaan, je krijgt ook nog eens een offline multiplayer met vier man in split-screen."

Wat het Twisted Metal franchise echt groot maakte, was natuurlijk de multiplayer. Deathmatch, Hunted en Last Man Standing. Elk van deze modes is voorzien van een free-for-all en team variant. De meest interessante is echter de Nuke mode, eentje die altijd in team-verband wordt gespeeld. Nuke is geïnspireerd op de Dollface hoofdman. Hierbij moet je de leider van de vijandige factie veroveren, aan een demonische raketlanceerder offeren (jawel) en vervolgens het projectiel in kwestie naar het gigantische standbeeld van de vijand leiden. Ik kan het enkel beschrijven als een soort maniakale fusie tussen Capture The Flag en Search And Destroy.

Er is de klassieke online mode, compleet met leaderboards, waarin je tot zestien spelers tegelijk een post-apocalyptisch feestje kunt bouwen. In het begin waren er wat verbindingsproblemen, maar die werden onlangs gepatcht. Zorg wel dat je de game eerstehands koopt, anders moet je nog geld neertellen voor een PSN Pass.

Wat pas echt een paragraaf verdient, is de offline multiplayer. Niet alleen krijg je de mogelijkheid om met z'n tweetjes co-op te gaan, je krijgt ook nog eens een offline multiplayer met vier man in split-screen. Welke game, buiten Call of Duty, heeft tegenwoordig nog die optie? Eindelijk bezit de helft van de bevolking een televisie groot genoeg om een muur mee te behangen en geen enkele ontwikkelaar heeft nog aandacht voor offline multiplayer! Ze hadden er verdorie wel aandacht voor toen we op zestien pixels per persoon op een stukje scherm moesten kijken. Een dergelijke prestatie kan ik slechts met één woord omschrijven: respect.