Child of Eden

Wanneer je Kinect qua succes vergelijkt met de PlayStation Move, heeft Microsoft duidelijk de bovenhand. Sinds het ding ongeveer een jaar geleden uitkwam verkocht de bewegingssensor voor de Xbox 360 als een tierelier, terwijl de gloeiende toverstok van Sony slechts matig uit de verf komt. Dat trouwens zowel qua verkoopcijfers als ondersteunende software, tenminste als je spellen als Killzone 3 en Resistance 3 waarbij je het ding min of meer als controller kan gebruiken buiten beschouwing laat. En laten we eerlijk zijn: dat doet je! Gelukkig is er zo nu en dan een game die wél ontworpen lijkt te zijn met motion controls in het achterhoofd, en Child of Eden van Ubisoft is daar een goed voorbeeld van.

Child of Eden kennen X360-bezitters natuurlijk nog als die ene visuele/muzikale trip waarmee ze midden juni aan de slag mochten gaan. Tenminste, mochten ze een Kinect in huis hebben, want het nieuwe liefdeskind van Tetsuya Mizuguchi (bekend van o.a. Rez en Lumines) werd voor de console van Microsoft voornamelijk ontworpen om met je handen bestuurd te worden. Aangezien de EyeToy in z'n eentje niet bepaald opgewassen is om al dat gezwaai te verwerken, mag je op de PlayStation 3 met dit unieke spel aan de slag gaan met behulp van de PS Move.

We geen toverstok in huis heeft kan echter ook een DualShock 3 gebruiken. Hiermee toont Ubisoft alvast aan dat ze rekening houden met elk type gamer, en dat ze niet al hun pijlen willen richting op het relatief kleine Move-publiek. Het moet echter gezegd worden dat het beschermen van de goddelijke Lumi tegen aanvallende virussen om uiteindelijk de wereld te beteren (het verhaal in een notendop) een stuk spannender is met het lichtgevende stokje in je hand.

of

Caption

Attribution

Qua gameplay is de PS3-versie van Child of Eden identiek aan die op de Xbox 360. Jij moet als speler doorheen vijf abstracte levels allerhande kleurrijk weergegeven virussen neerknallen, en dat liefst op de maat van de door techno, dance en klassieke muziek geïnspireerde beats. Er komt echter geen wapen of kogel aan te pas, maar wel dingen als euphoria en octa-locks. Laten we beginnen met die laatste term te verduidelijken.

Terwijl je door de tripperige levels van Child of Eden zweeft bestuur jij met je Move een cirkelvormig mikpunt. Wanneer je dat over vijanden laat zweven zul je ze als het ware markeren. Lukt het je om acht tegenstanders te locken, dan spreken we van een octa-lock en krijg je extra punten wanneer ze je verslaat. Dat doe je door de Move-controller met een ruk naar voren te slaan, alsof je een schokgolf doorheen het scherm wil laten lopen. Dat gevoel versterkt door de bijhorende beat die je opwekt wanneer je de beweging maakt. Hoeveel te meer vijanden je met één schok kunt neerhalen, en hoe beter je ingezette beat bij de muziek past, zoveel te meer punten verdien je.

Het markeren van vijanden en lanceren van de schokgolf met de Move in combinatie met de opwellende muzikale impulsen geven je het gevoel alsof je als een conducteur de leiding van een psychedelisch orkest op je schouders neemt. Wanneer je dan ook nog eens op de wat moeilijkere momenten het zeldzame euphoria goedje inzet en alles rondom je in duizenden pixels ontploft lijkt het wel alsof er vuurwerk in je televisietoestel afgestoken werd. Audiovisuele prikkels ten top, maar speelt deze game ook leuk?

Ja hoor, dat doet 'ie! Hoewel Child of Eden spelen met behulp van de Kinect sensor wat unieker aanvoelt dan met de Move, had ik het gevoel dat de game net dat tikkeltje accurater te besturen was. Dat komt mede doordat je nog voordat je daadwerkelijk aan de slag mag gaan zelf enkele handige besturingsinstellingen mag maken. In dat optiescherm kun je er onder andere voor kiezen of je de game al staande, of al zittende zal spelen. Heb je geen Move controller in huis, dan is Child of Eden zeker ook genietbaar met de traditionele controller, maar alles gaat wat log en trager aanvoelen. Mocht je Rez ooit gespeeld hebben op de Dreamcast of PlayStation 2 is dat misschien nog de beste vergelijking...maar dan natuurlijk uitgerust met de visuele pracht van de huidige HD-consoles.

Er zitten trouwens vijf grote hoogtepunten in Child of Eden, en dat is wanneer je aan het einde van elk level de eindbaas tegen het lijf loopt. Hoe deze er precies uitzien ga ik niet verklappen, maar wees er zeker van dat de adrenaline door je lijf zal pompen wanneer je ze neer tracht te halen. Wat Mizuguchi en zijn team aan het roken waren toen ze de finale confrontaties ontworpen hebben weet ik niet, maar het moet goed spul geweest zijn!

Maar er zijn net zoals dat bij de X360-versie het geval was ook enkele minpunten aan Child of Eden verbonden. De grote boosdoener is ongetwijfeld de wel erg karige speelduur van het spel. Het zal geen al te grote moeite zijn om de vijf beschikbare levels in anderhalf uur uit te spelen, waarna het je enkel nog rest om voor een hogere score en collectibles te gaan. Toegegeven, er zijn knappe stukjes artwork en muziekjes vrij te spelen, maar het kan niet verbergen dat Q Entertainment, de ontwikkelaar van dienst, er wat te makkelijk vanaf wou komen met slechts vijf levels.

Daarenboven ontbreekt enige vorm van lokale, laat staan online multiplayer. Child of Eden spelen is dus per definitie een eenzame aangelegenheid, buiten dan de wereldwijde leaderboards waarin je je hoogste scores kan zien opduiken. Toch heeft de game op de redactie van Eurogamer Benelux bewezen dat het spel van Mizuguchi meerdere mensen tegelijk kan amuseren, een beetje zoals vuurwerk op de kermis daarin slaagt. En, net zoals op de kermis, zijn we altijd wat triest als het vuurwerk na een puntzak frieten alweer afgelopen is...