James Bond: Blood Stone
Leuk tussendoortje of wachten op volgende film?
Als gamer is er altijd wel een spel dat je fantastisch vindt, terwijl al de rest niets liever doet dan het de grond in te boren. In mijn geval zijn dat de James Bond-games. De spellen mogen dan wel niet baanbrekend of perfect zijn, het is gewoon dikke fun om in de huid te kruipen van 's werelds bekendste geheim agent om supersnelle bolides in de prak te rijden, stunts uit te voeren waardoor de doorsnee fysicaleerkracht zelfmoord zou plegen, vrouwen te veroveren, vijanden neer te maaien alsof ze gras zijn en geschifte wereldveroveraars het zwijgen op te leggen nadat ze de fout hebben gemaakt je niet direct neer te schieten zodat je uit hun klauwen kunt ontsnappen. Alle bovenstaande verwachtingen lost Blood Stone in, maar of dat genoeg is kom je hieronder te weten.
Blood Stone is het eerste Bondspel met een eigen verhaallijn sinds Everything or Nothing uit 2004. Hoewel een screenwriter van James Bond films het verhaal heeft neergepend, moet het serieus wat aan originaliteit inboeten in vergelijking met eender welke film over de Britse spion, en zelfs Everything or Nothing deed het op dat vlak beter. Bond moet op zoek gaan naar een vermiste wetenschapper en komt op die manier een organisatie op het spoor die een baanbrekende uitvinding van biologische aard gestolen heeft om als wapen te gebruiken. Hij bijt zich vast in de zoektocht naar de grote man achter die organisatie en komt onderweg heel wat ongure types tegen. De verhaallijn volgt alle regeltjes van het 'hoe maak je een Bondverhaal'-handboek nauwgezet op waardoor alle Bondelementen erin vervat zitten zonder dat het echt weet te boeien.
Qua stemacteurs voldoet het spel iets meer aan de verwachtingen. Filmacteurs Judi Dench (M) en Daniel Craig (Bond) hebben bijvoorbeeld allebei hun stem verleend aan het spel, omdat ze nu eenmaal wat meer vrije tijd hebben nu de nieuwe Bondfilm nog niet in de maak is. Verder vertolkt R&B-zangeres Joss Stone een Bondgirl, en dat doet ze best wel goed. Natuurlijk zitten haar looks die overgebracht werden naar het spel daar ook wel voor iets tussen, maar soit. Ze heeft trouwens ook een liedje ingezongen dat wordt afgespeeld samen met het traditiegetrouwe en knappe introfilmpje van het spel.
De 17 levels van het spel die je op een dikke 6 uurtjes kunt doorploegen spelen grotendeels als een third person shooter. Je hoeft eveneens hier en daar wat Uncharted-getint klauterwerk te verrichten. De bedoeling is om van locatie naar locatie te lopen om telkens weer een aantal vijanden neer te maaien met één van de 16 wapens waarover je kunt beschikken. Je kunt maximum twee wapens tegelijk meedragen, met name een pistool en een geweer van een iets groter kaliber. Het coversysteem werkt vrij vlot en omvat de mogelijkheid om over een muurtje heen te schieten zonder te mikken. Een traditionele formule, die enkel wordt doorbroken door het feit dat je geen granaten kunt werpen terwijl je vijanden daar wel over beschikken. Afgezien van het pogen om zoveel mogelijk headshots aan elkaar te rijgen en hier en daar op een explosiefje te mikken wordt bovenstaand systeem nogal snel eentonig, maar dat hebben de makers gelukkig ook ingezien door met een aantal elementen op de proppen te komen die voor variatie moeten zorgen.
Er zitten een aantal korte stukjes in het spel waar je 'undercover' bent en je tussen de mensenmassa begeeft. Verder moet je soms belangrijke bad guys achtervolgen terwijl ze cliché oneliners op je afvuren , moet je zwaar geschut omzeilen om vervolgens te vernietigen of dien je zelf achter een turret te kruipen. Maar daar stopt de afwisseling niet. Je hebt bijvoorbeeld voortdurend de keuze of je vijanden Rambo-gewijs of al sluipend te lijf wilt gaan. Er werd dan ook een handige indicator voorzien die aangeeft hoe zichtbaar je bent in de ogen van anderen. Maar het komt er eigenlijk gewoon op neer dat tegenstanders je niet opmerken zolang je niet in hun gezichtsveld komt. Daarnaast hoef je slechts op één knop te drukken als je in de buurt van een vijand bent en ze gaan automatisch neer door een spectaculaire move die Bond uit z'n mouw schudt. Niet bepaald een tot in de puntjes afgesteld spelonderdeel dus, hoewel het bij momenten wel leuk kan zijn.
Bovendien is het fijn dat je soms aanmoediging krijgt om stealth tactieken te gebruiken. Vaak zie je eerst een aantal personages die met elkaar in gesprek zijn over het feit dat iemand hun groepering aan het aanvallen is, waarna ze hun patrouille verderzetten en je hen gemakkelijk één voor één kunt uitschakelen (alweer een traditioneel gegeven trouwens, deze keer binnen het stealthgenre). Daarnaast is er een bepaald level waarin iedereen over taserguns beschikt, zodanig dat je zo'n stroomstoot best op een stealthy manier vermijdt. Tenslotte krijg je voor elke takedown met de blote vuist de mogelijkheid om een andere vijand met één schot neer te schieten aangezien je dan gebruik kunt maken van auto-aim. Handig voor in benarde situaties, maar aangezien je zo makkelijk meelee-aanvallen kunt uitvoeren wordt het gebruik van die speciale vaardigheid eerder regel dan uitzondering.
Het spel werd ontwikkeld door Bizarre Creations, de studio achter de geprezen racefranchise Project Gotham Racing. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het rondhossen en schieten wordt afgewisseld met een aantal racelevels (in het begin mag je zelfs achter het stuur van een speedboat kruipen). Eigenlijk één van de sterkste troeven van het spel, want tijdens het rondwandelen betrapte ik mezelf er meermaals op uit te kijken naar het volgende racegebeuren. Soms moet je ontsnappen, op andere momenten iemand achtervolgen, maar één ding hebben de racelevels allemaal gemeenschappelijk: ze zijn best wel spectaculair te noemen. Een heleboel scripted events zoals allerhande gebouwen die rondom je instorten in combinatie met tonnen verkeer op de baan, slowmo-effectjes, vijandelijke voertuigen die je van het asfalt willen rammen en een degelijk snelheidsgevoel zorgen voor redelijk wat fun.